Στην μνημη του Σγου (ΤΥΟ) Γεωργιου Βαγιανου ε.α.

Γράφει ο Υποπτέραρχος (Ι) Δημήτρης Παντελάτος ε.α. (από το profile του στο FaceBook)

Στην μνήμη του Γιώργου

Γιώργος Βαγιανός ένας εξαίρετος επαγγελματίας και άνθρωπος. Τον γνώρισα στο τέλος του 2009 κατά την προετοιμασία της αποστολής για την ανάληψη από την Ελλάδα της Νατοϊκής διοίκησης του Διεθνούς Αεροδρομίου της Καμπούλ στο Αφγανιστάν. Ήδη αποτελούσε υπόδειγμα επαγγελματία ανάμεσα στους συναδέλφους και όχι μόνο της ειδικότητάς του. Από την πρώτη μας επαφή κατάλαβα ότι είχα απέναντί μου έναν αξιωματικό που θα μπορούσες να στηριχθείς, έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων που το μέτριο παράστημά του ψήλωνε από την επιβλητική αύρα του και τις πράξεις του. Λιγομίλητο που είχε πολλά να σου πει με την σθεναρή στάση του απέναντι στις προκλήσεις, που η παρουσία του και μόνο έθετε τα όρια της συμπεριφοράς σου απέναντι σε αυτόν και στο περιβάλλον σου.

Ο Γιώργος επικεφαλής μιας ομάδας Ελλήνων οπλουργών EOD της Πολεμικής Αεροπορίας (της μοναδικής στην ιστορία της ΠΑ που επιχείρησε εκτός των συνόρων της χώρας μας) κατά την Ελληνική διοίκηση του Αεροδρομίου της Καμπούλ το 2010 είχαν την αποκλειστική ευθύνη επέμβασης για την εξουδετέρωση εκρηκτικών μηχανισμών, καθώς και οβίδων και βομβών από των τριακονταετή πόλεμο και τον εμφύλιο που ταλάνιζε την χώρα, μέσα στην περιοχή ευθύνης της Διοίκησης, που εκτείνονταν σε μήκος 17 και πλάτος 18 χιλιομέτρων, γύρω από το αεροδρόμιο και κατοικείτο από πλέον του ενός εκατομμυρίου ανθρώπους. Η Ελληνική διοίκηση ανέλαβε αυτήν την ευθύνη, σε αντίθεση με την προηγούμενη Ισπανική και την επόμενη Ουγγρική, που την είχαν αναθέσει στους Τούρκους φοβούμενοι τις επιπτώσεις και τον κίνδυνο.

Η διοίκηση για την απόφασή της αυτή, στηρίχθηκε στην επαγγελματοσύνη, τον ενθουσιασμό και τον πατριωτισμό του Γιώργου Βαγιανού και της ομάδας του.

Έτσι λοιπόν ο Γιώργος μαζί με τον Χρήστο, τον Δημήτρη, τον Γιώργο, τον Κώστα και τους δυο Βαγγέληδες, όργωναν τις συνοικίες της Καμπούλ με ένα φορτηγάκι με μια τεράστια Ελληνική σημαία ζωγραφισμένη και ανταποκρίνονταν στα αιτήματα των ντόπιων, όταν κατά τη διάρκεια της ανέγερσης του σπιτιού τους, βρίσκαν κάποια από τις οβίδες που είχαν σπαρθεί, κατά την πολύχρονη διαμάχη και τους βομβαρδισμούς.

Ήταν μια εποχή που, παρά την ένταση των επιχειρήσεων ενόψει της υποτιθέμενης απόσυρσης του ΝΑΤΟ το 2014, οι κάτοικοι της Καμπούλ προσπαθούσαν να στεγάσουν τις απελπισμένες ελπίδες τους, αισθανόμενοι ασφαλέστεροι και οικοδομώντας την ερειπωμένη πόλη τους. Ο χρόνος δυστυχώς δεν τους δικαίωσε.

Το περασμένο Σάββατο στις 11 του μήνα όλα αυτά και ακόμη περισσότερα, είχε προσκληθεί ο Γιώργος από την Ένωση Στρατιωτικών Περιφερειακής Ενότητας Αρκαδίας, να τα εκθέσει σε εσπερίδα με τίτλο “Προκλήσεις της Διοίκησης”με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 10 χρόνων από την αποστολή στο Αφγανιστάν. Η εσπερίδα δεν πραγματοποιήθηκε λόγω των μέτρων του κορονοϊού.

Ο Γιώργος, μου είπε ο Βαγγέλης χθες, δεν είναι πια κοντά μας. Πέθανε μια μέρα πριν στο σπίτι του στη Σκύρο, όπου κατοικούσε μετά την αποστρατεία του. Ήσυχος θάνατος για έναν ανήσυχο πνεύμα γεμάτο ενεργητικότητα. Τα υπερβολικά κατά την άποψή μου μέτρα, όμως, δεν θα επιτρέψουν σε μένα και τους άλλους φίλους και συγγενείς του, να τον αποχαιρετήσουν όπως θα άρμοζε στην ήρεμη και ταυτόχρονα γιγάντια προσωπικότητά του.

Όπως είχε πει ο Γιάννης Σπάθας στόχος μας είναι να μας παραδέχονται και να μας θαυμάζουν οι ήρωές μας, ο Γιώργος Βαγιανός ήταν ένας από του ήρωές μου, έφυγε όμως νωρίς και δεν κατόρθωσα να εκμαιεύσω την άποψη του για μένα.

Λένε ότι όσοι πεθαίνουν τις ημέρες της μεγάλης βδομάδας, πάνε κατευθείαν στον παράδεισο. Καλό παράδεισο λοιπόν φίλε μου, ίσως σε βρω εκεί για να μου πεις την άποψή σου για μένα.